Amazing Thailand
( 24 mei - 13 juni
1998 )
Chiang Mai
Mae Hong Son
Bangkok deel 2
Kanchanaburi
Koh Tao
Bangkok deel 3
Op 24 mei 1998 was het dan eindelijk zover: ik kon vertrekken voor mijn eerste rugzak vakantie. Een stille wens heb ik dan eindelijk vervuld. Doel van de reis Thailand, benodigdheden: een vriend, Rob die meeging, een ticket, paspoort en zo min mogelijk bagage bestaande uit een Rough Guide, larium pillen en wat kleren.
De larium pillen tegen malaria was ik natuurlijk al een paar weken van te voren begonnen te slikken, ondanks een moreel bezwaar tegen zware medicijnen met bijwerkingen en een resterend risico om toch malaria te krijgen.
We vlogen met Air Lanka in een uur of 11 eerst naar Colombo op Sri Lanka en na een overstap en nog 3 uur in het vliegtuig arriveerden we in Bangkok.
Lees verder welke prachtige verhalen je op de mouw gespeld kan krijgen en wat een indruk een "backpacking" vakantie achter laat.
Na vooraf genoeg over het vervoer naar de stad gelezen te hebben op internet, besloten we makkelijk om de trein naar de stad te nemen vanaf het vliegveld. Navraag leverde snel op hoe we via het Airport hotel bij de trein kwamen en dat stond ook goed aangegeven. Buiten gekomen kregen we de bekende dreun van de airco's na, want het was werkelijk bizar heet en vochtig (een graad of 38 met 80 a 90 % luchtvochtigheid). Op het stationnetje aangekomen ongeveer 200 meter vanaf de terminal, was het wachten tot het loket openging en toen konden we een kaartje kopen voor 5 Bath (iets meer dan 25c). Erg leuk is dan dat je alleen maar Thai op de borden ziet staan, dus op welk van de 2 perrons de goede trein aankwam was even een raadsel. Gelukkig kwamen we daar een Nederlander tegen die daar al meer geweest was en ons dat kon vertellen.
Bij aankomst op het station werden we gelijk belaagd door een aantal tuk tuk (motorische driewielers) rijders en taxichauffeurs. We hadden besloten om de eerste dag maar even wat luxer te doen en een taxi en een redelijk hotel te nemen.
Op het internet had ik een hotel, het Sawasdee Bangkok Inn, in de buurt van Kao San Road de budget, toeristen buurt (Banglamphu) van Bangkok gevonden wat zelfs te boeken viel via internet, dus op met de taxi na eerst wat onderhandelen over de prijs (125B uiteindelijk, 7 gulden) naar het hotel. Achteraf gezien moet dat goedkoper hebben gekund, want met een tuk tuk betaalden wij later 60B . Het hotel kon vervolgens die reservering niet vinden, maar ze bleken genoeg kamers te hebben. Na inspectie van de kamer gingen we voor de airco kamer van 450B, Fl. 22,50.
De rest van de dag hebben we niets bijzonders meer gedaan om eerst maar eens wat te wennen aan de warmte.
We wilden met de boot naar de Wat Phra Keo tempel en het grote paleis. In één van de straten bij de rivier de Chao Phraya liepen we rond te dwalen (we hadden de kaart nog niet echt in ons hoofd zitten) en werden we aangesproken door iemand, die een paleiswacht bleek te zijn. In goed Engels vertelde hij ons, na natuurlijk geïnformeerd te hebben waar we naar toe wilden, dat het paleis en de tempel tot 13.30 gesloten waren voor bezoek ivm. met een gebedsdienst.
Hij gaf ons vervolgens wat andere tips, zoals de Wat Indraviharn, die voornamelijk bekend staat om het 32 meter hoge buddha beeld. Hij bood aan om een Tuk Tuk aan te houden en die vervolgens te vertellen waar die ons naar toe moest brengen, maar het mooiste was nog wel dat als we geïnteresseerd waren in kleding hij nog een goede zaak wist en daar moesten we toch echt even gaan kijken.
De Wat Indraviharn was imposant vooral door de enorme hoogte van de buddha en omdat het de eerste tempel was die wij bezochten. Vervolgens werden we naar de Wat Benjamabophit gevoerd een veel kleinere tempel maar wel leuk om te zien omdat deze weer heel anders was als de vorige.
Daarna kwamen we bij Tommy's fashion terecht. Na verwend te worden met een ijskoude cola, die we wel konden gebruiken gezien de enorme hitte die dag moesten we allerlei plaatjes van pakken bekijken en werden uitgebreid allerlei stoffen getoond. Ik was het niet plan maar na ettelijke voorbeelden en discussie over wel of niet een pak kopen, ben ik overstag gegaan. Uiteindelijk vind ik achteraf de koop goed maar heb ik wel spijt dat ik mij over heb laten halen. De prijs was goed, ongeveer Fl. 250 maar ik denk dat het goedkoper had gekund.
De tuk tuk was blijven wachten want die wilde zijn benzine bonnetjes, die hij van de winkel krijgt en bracht ons vervolgens naar het "grand palace". Hier liepen we eerst nog wat buiten rond het park Sanam Luang en toen werden we aangesproken door een Thai, een onderwijzer die op vakantie was en ook het paleis wilde bezoeken. Het paleis was echter nog dicht en daarom wilde hij eerst wat anders gaan bekijken. Hij was met een vriend en die zou hem wegbrengen met de auto. Hij bood vervolgens aan dat wij mee konden rijden als wij wilden. Wij zijn er maar niet op ingegaan ondanks zijn vriendelijkheid.
Vervolgens werden door een andere tuk tuk chauffeur aangesproken die ook al zei dat het paleis dicht was echter nu de hele dag en die wilde ons ook al andere dingen laten zien. Langzamerhand word je wat wijzer en toen zijn we zelf maar eens de ingang van het paleis gaan opzoeken en het bleek open te zijn.
Dit is een complex dat de Wat Phra Keo bevat alsmede het paleis. De Wat Phra Keo is verreweg de mooiste en heiligste tempel in Thailand en bevat het belangrijkste buddha beeld van Thailand, de smaragden buddha, die naar verluid uit de 15e eeuw stamt en van oorsprong uit Sri Lanka komt. Het paleis en de tempel zijn in een prachtig staat en absoluut de moeite waard om te zien, ondanks het toeristische karakter. De officiële, gratis rondleiding was moeilijk te volgen door de grote groep en het niet al te duidelijke Engels van de gids.
Eenmaal uit het paleis liepen we nog wat rond en toen werden we weer aangesproken en dit maal voor een boottocht door de khlongs (kanalen). Voor 400B (Fl. 20, 2 personen) hadden we een hele boot voor ons zelf. Prijs was wat hoog voor een tocht van een minuut of 20 maar goed het was wel aardig. Ook al om eens mee te maken om in een boot te zitten met een open automotor als aandrijving.
We hadden afgesproken dat hij ons terug zou brengen naar Banglamphu echter degene, die boot bestuurde wilde daarvan niet weten en vroeg daar nog eens 40B pp. voor. Afspraak is afspraak dus daar trapten we niet in. Eenmaal weer aan wal zijn we terug gaan lopen en wat schetste onze verbazing weer werden we aangesproken en weer voor kleding. Deze enerverende dag besloten we daarom dan ook om hem af te wimpelen doro te zeggen dat wij misschien wel de bus namen om de winkel te bezoeken, maar wij namen de eerste tuk tuk om terug naar het hotel te gaan en niet weer naar een winkel.
We wilden de trein nemen naar Chiang Mai en wel overdag om wat meer van het land te kunnen zien. In het hotel bij een reisburootje geïnformeerd of zij wisten hoe laat de trein 's ochtends vertrekt en of daarvoor reserveren nodig is. De eerste trein vertrekt om 8.10 en reserveren was niet nodig werd ons verteld. Ok, wij dus om 6.45 op naar het station, eerst natuurlijk onderhandelen met een tuk tuk rijder over de prijs. We werden het eens op 40B voor ons allebei wat een hele scherpe prijs is. Waarschijnlijk deed hij het alleen omdat we z'n eerste klant van de dag waren en het bijgeloof in Thailand zegt dat een eerste klant geluk brengt.
Op het station aangekomen werden we eerst naar het goede loket verwezen door 2 zgn. gidsen. De man achter het loket wilde ons geen kaartje verkopen omdat de computer het niet deed. Een beetje achterdochtig geworden gingen we vervolgens naar een ander loket en die zei hetzelfde. Vervolgens kregen we die gidsen weer achter ons aan waar we heen wilden en of we niet met de bus wilden. Uiteindelijk kregen ze een stel andere toeristen mee en zijn wij toch ook maar meegegaan om te kijken wat mogelijk was. Hier boden ze een busticket aan voor ongeveer 600B maar dan moesten we nog wel naar het noordelijk busstation dwars door de ochtendspits en dat kost minstens een uur.
We zagen dat niet erg zitten en toen besloten wij om naar het station terug te gaan en eens verder te kijken. Daar zijn we vervolgens naar de infobalie gegaan en iemand daar vertelde in goed Engels dat waarschijnlijk over een kwartier de computer het weer zou doen en de verkoop verder ging. Een kwartier later, inmiddels 7.40 gingen ze inderdaad weer kaartjes verkopen en omdat de volgende trein pas om 15.00 zou gaan besloten we om gelijk de kaartjes te kopen en een 2e klas airco coupe werd het voor een prijs van 480 Bath pp (ongeveer Fl. 24,- voor een afstand van ongeveer 600 km).
Groot was onze verbazing om te zien dat we ook nog eens 2 gratis maaltijden in de trein geserveerd kregen (één warme en één bestaande uit cake en een donut) met frisdrank en thee of koffie. Ik zie de NS dat hier nog niet doen. Na 11 uur kwamen we aan in Chiang Mai. Hier werden we natuurlijk weer benaderd met de vraag waar we naar toe wilden en werden ons allerlei suggesties gedaan. Op basis van de Rough Guide besloten we om het Montri hotel te proberen. Het was even schrikken omtrent de prijs (750B) maar het bleek een grote, schone kamer met airco te zijn en voor deze keer deden we dat dan maar. Bovendien na een lange treinreis en om 21.00 hadden we geen zin om verder te zoeken.
Na aankomst wilden we nog wat gaan eten en iemand van het hotel vertelde ons dat vlakbij een buddhistisch festival aan de gang was, de Wat Ithanakin. Rondom de tempel Wat Chedi Luang speelde dit zich af en waren honderden mensen offers aan het brengen en aan het bidden. Bij de Wat Pan Tao, er vlak naast kwamen we in kontakt met een monnik, die het heel leuk vond om z'n gebrekkige Engels te oefenen en die zich een ongeluk schrok toen we hem vertelden dat we niet gelovig zijn. Hij kon zich niet voorstellen dat het mogelijk is. Daarnaast was het een leuke vent en vertelde hij ons ook wat achtergrond over de tempel en de mensen.
De volgende dag hebben we een taxi genomen naar de Doi Suthep, een berg (1668 mtr) even buiten Chiang Mai waarop de Wat Phra That Doi Suthep ligt. Enig onderhandelen leverde ons een prijs van 300B op. De oorspronkelijke chedi van de tempel (stupa, central toren van de tempel waarin as van belangrijke overleden bewaard wordt) stamt uit de 14e eeuw. De tempel is mooi maar eigenlijk is het uitzicht over Chiang Mai nog mooier.
Na een uurtje zijn we met de taxi naar de Mon Tha Than Falls geweest, een kleine waterval halverwege de berg. De chauffeur heeft geprobeerd ons er naar toe te rijden maar kon maar tot 1 a 2 km ervoor komen, dankzij grote gaten in de onverharde weg. Het laatste stuk hebben we gelopen. De waterval viel een beetje tegen maar is waarschijnlijk later in het regenseizoen wat spectaculairder. Het is in ieder geval een plaats waar nagenoeg geen toeristen komen.
'S Middags hebben we een tuk tuk genomen om naar de Wat Phra Sing te gaan, waarschijnlijk de meest indrukwekkende tempel in Chiang Mai. Hier kwamen de monnik van de avond ervoor weer tegen en hij vertelde ons wat meer over de betekenis van de wandschilderingen. Daarna zijn we naar de Wat Chiang Man geweest, de oudste tempel en alleen de grote olifanten beelden en de buddha's achter tralies maakten het de moeite waard. De tuk tuk rijder smeekte ons bijna om vervolgens nog even bij de winkel van zijn broer langs te gaan. Het was een hele aardige jongen en daarom hebben we dat dan maar gedaan.
Tot slot hebben we ons af laten zetten bij de avond markt. Hier hebben we onze bagage uitgebreid met diverse t-shirts en polo's. Ik heb hier gekeken voor (namaak) Breitling horloge maar kwam bij diverse tentjes niet onder de 1200B uit en daar lieten de mensen mij echt op weg gaan wat toch aanduid dat het hun bodemprijs is. Het afdingen is iets wat je geacht wordt te doen ook door de mensen zelf, maar het is soms moeilijk als je merkt hoe blij ze zijn als ze uiteindelijk je toch wat verkopen ook al is het met een minieme winst.
Later op de avond hebben we op basis van Rough Guide een kroeg aan de andere kant van Chiang Mai opgezocht. Dit bleek een verkeerde keuze te zijn aangezien er niemand zat. Wanneer je in een hotel zit, moet je eigenlijk ook aan de mensen in het hotel vragen wat leuk is om naar toe te gaan en het niet baseren op een drie jaar oude uitgave van een reisgids.
In Chiang Mai besloten we om naar Mae Hong Son te gaan, een plaatsje in het noordwesten vlakbij de grens met Myanmar (Birma). We wilden naar wat meer natuur en een kleinere niet al te toeristische plaats. We zijn met het vliegtuig gegaan. Hier betaalden we de belachelijke prijs van 375B pp voor bij een reisburo in het hotel. Het is een afstand van ongeveer 230 km en is 25 minuten vliegen. Op het vliegveld aldaar stond een informatiebalie met iemand die een overzicht had van alle guesthouses, lokatie en de prijs. Erg makkelijk want daardoor kwamen we gelijk bij het Piya guesthouse terecht in het centrum naast een meertje. De kamers waren verwaarloosd maar schoon en voor 250B per nacht per kamer eigenlijk prima.
'S Middags zijn we de heuvel naast dorp opgegaan via een enorme hoeveelheid trappen. Na 20 minuten en hoop zweet ben je boven en heb je een prachtig uitzicht over het dorp. Daarnaast heb je prachttig zicht op landende en vertrekkende vliegtuigen. Op de heuvel vind je de Wat Doi kung Mu, een 19e eeuwse tempel. Nog even hoger ligt een nieuwe "bot", centrale gebouw van een tempel waar je een prachtig uitzicht over de heuvels in Birma hebt.
Bij het reisburo naast het guesthouse hebben we voor de volgende dag een sightseeing toer geboekt. 's Avonds hebben we gegeten bij de "lakeside bar" en onder genot van veel te veel Singha (Thai bier), een plaatselijk band en een windje over het meer was het goed toeven daar.
Dag 6 Mae Hong Son en omgeving
We hadden gevraagd om wat van het gebied te kunnen zien, enkele niet al te toeristische dorpen te bekijken en dus niet naar de "long neck" dorpen (de alom bekende vrouwen met uitgerekte nekken door 10 a 20 zware ijzeren ringen om hun nek) te gaan.
Via een aantal vrij steile wegen kwamen we met de auto eerst in Mae Aew terecht. Dit een dorp op ongeveer 2 a 3 km van de grens en wordt bewoond door Kuomintang Chinezen, die door Mao China zijn uitgejaagd en waarvan een gedeelte hier en in Birma terecht is gekomen (naast degenen, die naar Taiwan zijn gegaan). De jongen van het reisburo was mee en die wist veel en goed over het gebied en de geschiedenis te vertellen. Dit gebied maakte deel uit van de gouden driehoek en niet zo heel lang geleden werd hier nog opium verbouwd.
Vervolgens zijn we in een dorp geweest waar zowel hmong als shan mensen woonden. Het hmong gedeelte zijn mensen afkomstig uit China en Mongolië terwijl de shan dus eigenlijk mensen uit de streek zijn. Hier hebben we thee gedronken bij de hoofdman van het dorp wiens dochter weer een vriend van de vrouw van de baas van het reisburo was.
Na de thee zijn we nog bij de Pha Sua Falls geweest, een leuke maar rustige waterval die later in het seizoen wel wat indrukwekkender zal zijn. Daarna zijn we nog bij de Fish Cave geweest, een typische touristen attractie waar een grote hoeveelheid vissen zich om onduidelijke reden verzamelt in een grot waar een rivier onder de berg vandaan komt.
We waren voor de hele dag 700B pp kwijt. Dat is natuurlijk niet veel maar we hebben ook niet geprobeerd om af te dingen. Ik weet ook niet of dat gekund had, want ik heb het gevoel dat net als eten en drinken dit dingen zijn waar je niet op hoort af te dingen, maar dat kan ook mijn westerse mentaliteit zijn. Daarnaast waren wij erg tevreden over de trip en was de gids goed. Later die dag hebben wij nog een paar biertjes met hem en zijn collega gedronken en dat was erg gezellig.
We besloten om in 1 keer terug te gaan naar Bangkok aangezien we beide geen zin hadden om weer in Chiang Mai te verblijven. We wilden hierna naar Kanchanaburi en daarvoor moet je over Bangkok. Voor de zekerheid reserveerden we voor de minibus van de volgende dag aangezien deze maar een beperkte capaciteit heeft. Wij wilden ook met de bus omdat de weg spectaculair zou zijn om te rijden. Helaas kwam het er niet van om een jungle trek te doen, lijkt mij heel mooi en blijft dus nog maar even op mijn verlanglijst staan en geeft meteen een reden om hier terug te keren.
Dag 7 van Mae Hong Son naar Bangkok
's Ochtend om 8 uur vertrok de bus en deed er 6 uur over om de 240 Km naar Chiang Mai af te leggen. Mooie reis maar vrij pittig omdat het erg warm was en de hellingen waarover de bus scheurde erg steil zijn. Kosten van de bus waren 180B pp.
Eenmaal in Chiang Mai aangekomen zijn wij met een tuk tuk naar het treinstation gegaan en daar bleek de eerst trein om 16.40 te gaan. We hebben een 2e klas slaapcoupe genomen voor 521B pp. Hier zaten echter geen maaltijden bij inbegrepen. In de trein hebben we ons om laten praten om een drie gangen maaltijd te nemen van maar liefst 150B. Achteraf gezien ben ik er zeker van dat er ook een andere menukaart moet zijn aangezien wij Thaise mensen enkele maaltijden zagen gebruiken.
Het is een dergelijke coupe wel oppassen voor je spullen maar dat ging prima. De volgende ochtend om 6.00 uur kwamen we aan in Bangkok.
Een andere reden om nog naar Bangkok terug te gaan was dat we de kleding nog moesten passen, die wij gekocht hadden. We zijn weer naar de Sawasdee Bangkok Inn gegaan omdat dat prima bevallen was de eerste keer. Het was ook geen enkel probleem om hier om 6.30 's ochtends een kamer te krijgen daar. Na een douche en ontbijt gingen we dus richting die winkel. Eerst weer onderhandelen met een tuk tuk. Toen we eenmaal kenbaar maakten dat we naar die winkel wilden, kregen we een prijs van 20B aangeboden als we tenminste nog wel bij een andere winkel wilden gaan kijken. Het lukte niet om een normale prijs te krijgen zonder bij een andere winkel langs te gaan.
Na eenmaal die kleding gepast te hebben, maakten we afspraak dat ze de kleding op het vliegveld zouden afleveren aangezien wij nog wisten wanneer wij weer in Bangkok terug zouden zijn. Toen wij bij een volgende winkel binnen waren geweest, wilde de tuk tuk rijder bij nog een winkel langs want hij had nog niet genoeg benzinebonnetjes gehad. Nu begonnen we dat gezeur een beetje zat te worden en zijn we onderweg uitgestapt en alleen de 20B betaalt.
Gelukkig kwamen we toevallig langs de TAT (Thaise VVV) en hebben we eindelijk een kaart van Bangkok bemachtigd wat toch wel erg makkelijk was omdat we op dat moment een beetje de weg kwijt waren. Teruglopend door Banglamphu werden we vervolgens aangesproken door iemand die ons naar het Thaise exportcentrum verwees omdat dit toevallig vandaag voor publiek open was en je daar voor een goede prijs hele goed pakken kan kopen. Ook dit verhaal klonk weer erg overtuigend maar we zijn er toch maar niet op ingegaan. Langzamerhand begonnen wij genoeg te krijgen van al die verhalen en leerden wij ook die te negeren.
Eenmaal terug in het hotel heb ik voor het eerst in mijn leven een massage genomen. Een uur kostte 120B en ik moet zeggen ik vond het heerlijk.
In hotel hadden we een folder bemachtigd met vertrektijden van de treinen en om 7.50 ging de eerste trein naar Kanchanaburi. Er gaan maar 2 treinen per dag dus moesten we deze wel nemen omdat de volgende 's middags laat gaat. Met een tuk tuk zijn we naar de boot gegaan en daar voor 1B de boot naar het Thonburi treinstation (wat gelijk aan de overkant van de rivier ligt). De trein had alleen maar 3e klas en voor een kaartje betaalden we 25B. Het was 133 km en de trein doet daar 3 uur over.
Al in de trein werden we benaderd door mensen van guesthouses. We hebben ze bewust afgehouden en eenmaal daar aangekomen hebben we voor 20B een samlor (rickshaw) genomen en ons langs een aantal andere guesthouses laten brengen. De eerste zag er niet uit en de tweede, het VN guesthouse zag er een stuk beter uit en die hebben wij dus ook genomen.
Kanchanaburi staat natuurlijk bekend om de "bridge over the river kwai", maar we zijn eerst het centrum ingegaan om naar het Jeath museum te gaan. Ik had hierover gelezen en het zou het meest indrukwekkende museum zijn. Na toch een behoorlijk stuk lopen, vonden we aan de andere kant van het centrum het museum.
Het museum is een nagebouwde bamboe hut uit een van de kampen. De foto's, tekeningen en krantenartikelen geven een beeld over het leven in de kampen en maakten een behoorlijke indruk op mij. Toegang tot het museum is 30B.
Eenmaal buiten werden wij weer eens aangesproken of wij interesse in een boottocht naar de Chungkai begraafplaats, de Wat Tham Khao Poon en de brug hadden. Aangezien we zeker naar de brug wilden en deze een paar kilometer buiten en aan de andere kant van het dorp ligt, gingen we erop in en kwamen we na enig onderhandelen op 300B voor ons beide uit.
Ik vond de Chungkai begraafplaats erg indrukwekkend aangezien het keurig verzorgd is en de tekst op de steen voor de begraafplaats erg goed is, "their name liveth for evermore". Op deze oorspronkelijke begraafplaats liggen naast Nederlanders ook Engelsen, Amerikanen en Australiërs.
De Wat Tham Khao Poon is een tempel met als voornaamste attractie een heilige grot en was een beetje teleurstellend. Vervolgens zijn we naar de brug gegaan. Zoals verwacht niet echt spectaculair en alleen interessant als je bedenkt wat hier allemaal gebeurd is.
Teruglopend naar het guesthouse begon Rob over hoofdpijn en vermoeidheid te klagen. Hij is daarna gelijk gaan slapen en blijven liggen tot de volgende ochtend. Ik heb die avond bij het guesthouse een heerlijke ananas curry gegeten (voor 40B) en met wat andere toeristen zitten kletsen wat erg gezellig was mede door de verkoelende wind langs de rivier.
Rob voelde zich nog steeds niet lekker en wilde uit voorzorg naar het ziekenhuis. Daar hebben ze een bloedtest gedaan en vonden ze geen enkel spoor van malaria (wat ook eigenlijk niet zou kunnen aangezien malaria een incubatietijd heeft van tenminste 7 dagen). Ze vonden wel iets van een virus maar dat konden ze niet identificeren. Gezien de koorts van hem besloten ze om hem voor de zekerheid een dag te houden en leek het virus een soort griep te veroorzaken. Toen ik terug liep naar guesthouse werd mij duidelijk dat Kanchanaburi bijna een stad is met een nieuw ziekenhuis en dat zag er prima uit.
Ik heb die dag niet veel meer gedaan en ben alleen 's avonds met een Engelsman die ik de vorige avond in het guesthouse ontmoette naar de apache saloon geweest. Dit was een bar waar een band speelde maar gezien de prijzen zijn we niet lang gebleven.
Dag 11 Nog een keer Kanchanaburi
Rob werd uit het ziekenhuis ontslagen en omdat hij nog niet fit was, zijn wij die dag in het guesthouse gebleven. In het guesthouse ontmoetten wij een franse familie, die al zes maanden aan het reizen was met 2 kinderen en via Zimbabwe, Australië, Maleisië in Thailand kwamen. Zij beveelden ons Koh Tao aan. 's Avonds heb ik weer een heerlijke curry gegeten. Alleen al voor het eten al kan ik het guesthouse aanbevelen, maar daarnaast is het 's avonds heerlijk toeven aan de rivier dankzij de lichte wind, die er bijna altijd is.
Na aanbevelingen van de Engelsman en de franse familie, die allen op Koh Tao waren geweest, besloten wij om daarheen te gaan. Wij namen voor 31B de lokale, niet airco bus en na een uur of 3 kwamen wij in Ratchaburi aan. Hier hadden we nog een paar uur voordat de trein naar Chumphon vertrok.
Deze tijd hebben gedood door eerst maar eens te wisselen, want we wilden tenslotte naar een eiland en het was bijna weekend. Na een kwartier lopen, kwamen we bij de dichtstbijzijnde bank terecht. Hier trokken we een enorme aandacht, die ofwel kwam doordat ze nauwelijks toeristen daar zien ofwel doordat wij vreselijk zweetten want het was erg heet die dag. Wij werden heel aardig ontvangen, want binnen de kortste keren werden ons tissues en koud water aangeboden. Daarnaast kregen wij ook nog eens een hele scherpe koers, dus waren we erg tevreden over deze bank.
Om 15.40 ging de trein naar Chumphon. We konden alleen nog maar 3e klas kaartjes van 121B krijgen. Dit is weinig voor een afstand van 370 Km op keiharde banken maar hier zit dus ook geen maaltijd bij inbegrepen. Wij waren de enige toeristen in die coupe maar kwamen toch al snel in kontakt met Thaise mensen, die het ook wel leuk vonden om hun Engels te oefenen en nu eens niet ons ergens voor kleding wilden krijgen.
De trein doet er ongeveer 6 uur over naar Chumphon en daar zijn we eerst wat gaan eten. Direkt tegenover het station ligt het Puen Jai restaurant. Met een reclamebord trekken ze aandacht dat ze ook kaartjes voor de boot verkopen. Wij wilden eigenlijk de nachtboot nemen, dus tegen 12 uur zou vertrekken. Goed wij dachten dus dat kunnen we mooi combineren. Eten werd wel verkocht, maar kaartjes dus niet. Daarnaast lijkt het restaurant ook een bordeel te zijn gezien alle vrouwen, die er rond liepen.
Wij werden verwezen naar een reisburo een eind verder in de straat en die bleek al dicht te zijn. Via wat aardige mensen daar in de buurt kwamen we vervolgens bij het Mao guesthouse terecht. De eigenaresse, een hele aardige vrouw haalde ons over om toch maar te blijven voor de nacht en de ochtend boot te nemen. Ze vond het om 11 uur 's avonds ook geen punt om ons nog naar de boot te brengen. Zij verkocht ook kaartjes voor de boot (expressboot voor 400B, is wel wat duurder dan de normale boot van 250B maar goed transport naar de haven buiten de stad zat erbij inbegrepen).
Op de boot werden we al benaderd door mensen van het eiland om in hun accommodaties te verblijven. Aangekomen op het eiland werden we door nog meer mensen benaderd, maar wij besloten om te gaan kijken bij de accommodatie waar die franse familie had gezeten. Met de taxi daarheen, (hier hebben ze alleen pick-ups) en toen wij daar waren, bleek het helemaal niet leuk te zijn want je had geen zicht op het strand en het waren dicht op elkaar staande bungalows.
Bij de haven waren wij ook benaderd door een Australiër, die heel gezellig overkwam en een redelijk nieuwe resort, "Coral View Resort" heeft en omdat hij ook niet echt aandrong, besloten wij om daar heen te gaan. Een klein probleem was dat de taxi ons niet kon brengen aangezien je daarvoor een vier wiel aangedreven wagen voor nodig hebt. Wij vervolgens terug naar de haven want daar had ik het kaartje laten liggen met zijn telefoonnummer en dat lag er gelukkig nog. Vervolgens hem gebeld en gevraagd of hij ons kon halen. Dat ging niet, maar wij konden wel een taxi nemen naar een ander resort dat in de baai ervoor lag en daar zou een boot ons oppikken. Lopen daarvandaan kan ook, maar met bagage is dat niet aan te raden gezien de steile heuvel, die tussen de twee baaien ligt.
Het resort ligt aan de zuidkant van het eiland en in een baai vol met koraal. Er is een restaurant redelijk boven het strand met een prachtig uitzicht. Daar tegenover liggen een negental losse bungalows met een beperkt uitzicht op het strand maar prachtig tussen de palmbomen en in een mooie staat. De prijs voor dit alles 250B per bungalow per nacht exclusief de goede keuken. Nadelen zijn er natuurlijk ook want er is stroom totdat de generator zonder benzine zit 's nachts en dat betekent dat de fan weinig voorstelt en het erg warm is 's nachts.
Een ander nadeeltje blijkt 's ochtends bij het ontbijt, want er kunnen geen fruitshakes gemaakt worden omdat er nog geen stroom is. Deze dag stond verder in het teken van rust en snorkelen. Bij de buren in de baai ben ik gaan proberen zwemvliezen en een snorkel te huren. Pech was dat ze alleen maar kleine vliezen hadden die niet pasten en dus moest ik het met alleen een snorkel en bril doen.
In de baai valt prima te snorkelen want 5 meter uit de kant begint het koraal begint al en word je al omringd door allerlei vissen. Met een lekker zonnetje erbij die dag was ik aardig verbrand na een paar uur in het water.
De baai waar wij zaten, heeft geen geweldig strand door een hoop aangespoeld koraal en vanwege al het koraal kan je er eigenlijk ook niet zwemmen. In de baai ernaast bleek echter een heerlijk klein en mooi strand waar je ook nog eens lekker kan zwemmen omdat er daar alleen aan de zijkanten van de baai koraal zit. Via een redelijke klim waren we met een half uur op dat strand. Wat minder was dat er een grote speedboot lag waarvan de mensen met een stuk of 15 het strandje in beslag namen. Echter we hadden geluk want een kwartiertje later vertrokken ze weer met de boot.
Wij waren niet echt de strandtypes en daarom zijn we deze dag maar naar het enige gehucht van het eiland gegaan, Mae Haad. Via een vrij steile klim waren we lopend in 1 uur en 15 minuten daar. Wij hadden een beetje genoeg gekregen van het reizen en op het eiland wilden wij ook niet blijven, dus besloten wij naar Bangkok terug te gaan. In het dorp hebben wij toen gelijk een kaartje voor de boot en de trein gekocht. De boot en de trein blijken prachtig aan te sluiten. Het treinkaartje blijkt het reisburo echter pas de volgende ochtend te kunnen leveren. Op het eiland blijk je zelfs email te kunnen versturen. Het is echter niet goedkoop vergeleken met Bangkok, hier 50B voor 2 korte berichten en geen mogelijkheid om email te lezen.
De boten blijken een beetje verwarrend te zijn, want er gaan 2 kleine open speedbooten aan weerszijde van de pier en wij bleken in de verkeerde te zitten waar men vlak voor vertrek pas achter kwam. Gelukkig waren wij nog wel op tijd voor de andere boot.
Wij waren nog niet op zee of wij kwamen erachter hoe heftig dat kan gaan. Het woei niet eens hard en de golven waren klein maar de boot maakte een aantal behoorlijke klappen op het water en in het begin vreesde ik voor zeeziekte aangezien mijn ingewanden nadreunden van de klappen. Gelukkig viel het daarna wel mee. De boot deed er 2 uur over terwijl 1.5 uur voorspeld was. Ook voor deze boot betaalden wij 450B. De trein, die wij geboekt hadden, vertrok 45 minuten later om 13.15 uur en omdat wij nog naar het station moesten, hielden wij uiteindelijk 10 minuten over. Wij hadden voor het kaartje 550B betaald en dat was wat veel aangezien andere mensen het kaartje op het station nog konden kopen voor 390B.
Om 19.40 waren we weer terug in Bangkok en zijn wij weer naar hetzelfde hotel gegaan. Ik kon eindelijk mijn email weer lezen en wij konden die avond gelijk naar de eerste wedstrijd van het voetbal kijken aangezien Thailand gek blijkt van voetbal en je dus overal naar het wereldkampioenschap kon kijken.
Wij zijn voor 5B met de boot naar Chinatown gegaan. Na ruim twee weken Thailand bleken we eindelijk in staat om zeurende tuk tuk rijders en taxichauffeurs te negeren en zijn wij naar de boot gelopen die een halte ongeveer 10 minuten lopen vanuit Kao San heeft.
Chinatown vond ik prachtig, een en al markt kilometers lang in hele kleine straatjes. Wij hebben hier nog naar fotolenzen gekeken en die bleken hier aanzienlijk goedkoper te zijn en met enige moeite hebben wij de verleiding weerstaan. Natuurlijk gebeurde het ook ons dat wij verdwaalden en na enig zoeken en vragen vonden wij toch redelijk gemakkelijk de weg weer terug.
Ook nu namen we weer de boot om het culturele gehalte van de vakantie op te gaan schroeven. Het vimanmek paleis is een oud zomerpaleis van de koning dat vroeger op Koh Si Chang stond, daar is afgebroken en naar Bangkok is verplaatst. Het paleis is helemaal van teakhout en er zit geen spijker in. Alleen houten nagels zijn gebruikt.
Naast het paleis zijn er nog een aantal andere gebouwen, die leuk zijn om te bekijken. Meest interessant vond ik nog wel het fotomuseum waar een redelijk aantal, door de koning zelf gemaakte, foto's ten toon werden gesteld. Hier zag je wat meer van de koning, die gek is van fotograferen en muziek maken en die zo belangrijk is voor het land.
Wij vonden dat wij vanaf de boot toch wel behoorlijk eind moesten lopen, dus op de terugweg zijn wij de voorafgaande halte gaan zoeken en die vonden wij eigenlijk niet. Op een gegeven moment begon de omgeving er bekend uit te zien en toen bleken we al in Banglamphu te zitten.
Het was de dag voor vertrek, dus hebben wij de rest van de dag besteed aan het opmaken van ons geld aan nog meer kleding en toen bleek dat je op Kao San road nog scherpere prijzen kan bedingen als in Chiang Mai. Verder heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een keer een massage te nemen.
Dag 20 Nationaal museum en vertrek
Wij moesten helaas ook weer vertrekken maar wij vertrokken pas om 22.30, dus wij hadden nog een hele dag. Nu wij een beetje thuis raakten in Bangkok, zijn wij wederom lopend op pad gegaan en nu naar het nationaal museum wat eigenlijk om de hoek ligt van Kao San Road (10 minuten). Het is een behoorlijk groot museum met van alles en nog wat. Ik vond het echter een beetje teleurstellend omdat er geen duidelijke lijn in het tentoongestelde zat en eigenlijk te veel nadruk op de laatste eeuw ligt, maar het was toch zeker de moeite waard.
Aangezien de trein vanaf het vliegveld goed bevallen was, hebben wij die ook teruggenomen. Gezien de afstand en mogelijke verkeerschaos in Bangkok is het wel raadzaam om ruim de tijd te nemen om op het vliegveld te komen. Het ging bij ons zonder problemen en na vertrek om 16.30 uit het hotel waren na 2 uur later op het vliegveld wat voornamelijk kwam omdat wij 45 minuten op de eerste gaande trein moesten wachten. Terugreis ging verder prima afgezien van 3 uur vertraging in Parijs tbv. reparaties.
Ik vind Thailand een prachtig land. Mensen zijn over het algemeen erg aardig, maar zijn wel vreselijk gehaaid om geld aan je te verdienen en dan is het moeilijk in te schatten of ze de vriendelijkheid menen of niet. De achterdocht, die je op een gegeven moment krijgt, is jammer maar wel noodzakelijk. Ik neem het de mensen niet kwalijk want het is hun land en hun manier van leven en waarschijnlijk zou ik hetzelfde gedaan hebben in hun situatie.
Verder is de manier van reizen ontzettend goed bevallen. Het is in Thailand uitstekend mogelijk om op de bonnefooi te reizen. In drie weken heb ik ongeveer hetzelfde uitgegeven als ik voor 2 weken in Spanje kwijt ben (dan reken ik de vlucht mee die ik wel wat goedkoper had als normaal) en dan is de keuze snel gemaakt. Ik wil nog een keer naar Thailand !
Verder viel mij ook op dat het waarschijnlijk de beste tijd geweest is om te gaan aangezien het niet druk was en nauwelijks geregend heeft. De drukte is van november tot januari (koelste tijd) en de ergste regens van juli tot september.
De tweede keer dat wij in Bangkok waren, had ik gauw genoeg van de enorme luchtvervuiling en de hitte, maar de stad heeft een hoop bezienswaardigheden en na een aantal dagen begin je wel te wennen aan de stank. Uiteindelijk vond ik dit de derde keer geen probleem meer en genoot ik meer van de stad.
Het is nu twee weken na terugkomst en ik ben al weer druk aan de volgende vakantie aan het denken. Ik wil zeker weer op de bonnefooi met een rugzak gaan als het lukt. Dankzij de vakantie heb ik een aantal weken Spaanse cursus gemist en dat moet ik nu inhalen, maar dat gaf meteen de beslissing om volgend jaar naar zuid Amerika te gaan.
Verder nog één ding: ik zit nu (2 weken na terugkomst) nog aan de larium en ik slaap sinds ik met die rotzooi begonnen ben slecht. Ik had al geen goed gevoel bij een heel zwaar middel wat nog geen al te grote zekerheid geeft tegen malaria, maar dit is naar mijn idee ook niet goed voor je lichaam. Waarschijnlijk zal ik de volgende keer dit middel niet meer nemen.
De slogan om 1998 "amazing thailand" te noemen om het tourisme te promoten is wat mij betreft opgegaan.
Laatst gewijzigd: 22-10-98
© 1998: Jeroen
promo
(Verwijder de x voor email)